POSTHUMUS

Κοίταξε με στα μάτια και πες μου 

ότι δεν φταις

διαρκώς ανεύθυνος

τις στιγμές της κρίσης.

Δες με 

κομματιασμένο

στη σύγκρουσή μου με την πραγματικότητα

βίαιη και απρόσμενη

αυτή που τόσα χρόνια μεθοδικά και αμετάκλητα

έχτιζες για μένα.

Αγωνιάς;

Προσπάθησε τώρα να κρατήσεις τις στάχτες μου στα χέρια σου

τη στιγμή που διαλύομαι

θυσία και θυμίαμα στον άφατο ζόφο.

Εγώ ήμουν

το μέλλον που σκόρπισες

τραγικά και αλόγιστα

έρμαιο 

σε εθνικές ντροπές και φονικούς αγύρτες.

Όλους αυτούς που χρόνια τώρα

ασελγούν ακατάπαυστα 

στην ψυχή και το σώμα μου 

που με πουλούν 

και σε εξαγοράζουν

σαν να μην υπάρχει αύριο για κανέναν άλλο.

Κοίτα στον καθρέφτη και θα δεις

το πρόσωπο του φονιά

το χέρι του δημίου

αυτό που οπλίζει την κάλπη που με εκτελεί.

Δες μέσα απ’ τα μάτια μου για τελευταία φορά

πες μου ότι δεν βλέπεις, ότι δεν είδες

μέσα στις φλόγες που με λιώνουν

την τέφρα του δικού σου χαμού.

Σιώπησε κι αφουγκράσου

ο χρόνος τελειώνει

αν δεν αλλάξεις

μην τολμήσεις να ζητήσεις συγχώρεση.

Κοίταξέ με στα μάτια 

καθώς εξαχνώνομαι στο μεγάλο κενό.

Σε βλέπω.